Όταν συζητώ με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα για τα παιδικά τους χρόνια, οι ιστορίες τους δίνουν μια εικόνα γραμμικής εξέλιξης. Τελειώνουν το σχολείο, εξασφαλίζουν μια δουλειά, αγοράζουν ένα σπίτι, παντρεύονται και στη συνέχεια, σαν ρολόι, δημιουργούν οικογένεια. Αυτά τα ορόσημα, στα οποία περιηγήθηκαν με μια αίσθηση προβλεψιμότητας, τώρα μοιάζουν με απομεινάρια μιας περασμένης εποχής. Για τους millennials, αυτό που κάποτε φαινόταν ως μια απλή διαδρομή είναι σήμερα γεμάτο παρεκκλίσεις και εμπόδια.
Το συμβολικό ιδεώδες της αγοράς κατοικίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για τους γονείς μας, το σπίτι δεν ήταν απλώς ένας χώρος διαβίωσης, αλλά ένα βαθύ σύμβολο επίτευξης και ένας ακρογωνιαίος λίθος σταθερότητας. Σήμερα, οι καλπάζουσες τιμές των ακινήτων, ιδίως στις πολυσύχναστες αστικές περιοχές, έχουν καταστήσει αυτό το όνειρο μακρινό για πολλούς στη γενιά μου. Το ενοίκιο, που κάποτε θεωρούνταν μια παροδική φάση πριν από την αναπόφευκτη ιδιοκτησία σπιτιού, έχει μετατραπεί σε μια ημιμόνιμη κατάσταση για ένα σημαντικό κομμάτι από εμάς.
Αλλά οι προκλήσεις δεν τελειώνουν με τα τούβλα και το τσιμέντο. Εκτείνονται στην οικεία και βαθιά προσωπική σφαίρα της ζωής μας: την απόφαση να δεθούμε με τα δεσμά του γάμου και να δημιουργήσουμε οικογένεια. Ενώ η καρδιά λαχταράει την αγάπη και τη συντροφικότητα, οι πρακτικές λεπτομέρειες της σύγχρονης ζωής, γεμάτες οικονομικές αβεβαιότητες, καθιστούν αυτές τις αποφάσεις πολύ πιο περίπλοκες. Ο γάμος έχει γίνει λιγότερο από τα κέφια της καρδιάς και περισσότερο από λεπτομερή οικονομικό σχεδιασμό. Και η εισαγωγή μιας νέας ζωής; Η χαρά συχνά επισκιάζεται από τις επικείμενες ανησυχίες για το κόστος της εκπαίδευσης, την υγειονομική περίθαλψη και το μόνιμο ερώτημα: “Μπορούμε να εξασφαλίσουμε το παιδί μας σε έναν όλο και πιο απρόβλεπτο κόσμο;”.
Από τα προσωπικά, η αφήγηση επεκτείνεται στα κοινωνικά, ιδίως στη λεπτή αλλά σημαντική διάβρωση της μεσαίας τάξης. Ιστορικά, αυτό το στρώμα αποτελούσε το οικονομικό θεμέλιο και τον κοινωνικό σταθεροποιητή, συμβολίζοντας τόσο την ευημερία όσο και την ελπίδα. Σήμερα, ωστόσο, η μεσαία τάξη βρίσκεται σε δεινή θέση. Το διογκούμενο κόστος ζωής από τη μία πλευρά και οι στάσιμοι, ή σε ορισμένες περιπτώσεις, μειούμενοι μισθοί από την άλλη, απειλούν να συμπιέσουν τη ζωτικότητα αυτής της κρίσιμης δημογραφικής ομάδας. Αυτή η μεταβαλλόμενη μέση κατάσταση δεν αφορά μόνο τους αριθμούς- αφορά κυρίως τις προσδοκίες, τα όνειρα και τον ίδιο τον ιστό της κοινωνικής προόδου.
Η μισθολογική αφήγηση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το φάσμα της παγκοσμιοποίησης. Οι φιλοδοξίες μας για καριέρα δεν είναι πλέον τοπικά περιορισμένες — ρίχνονται σε μια παγκόσμια σκηνή όπου κάποιος από άλλη ήπειρο, συχνά πρόθυμος να συμβιβαστεί με λιγότερα, διεκδικεί τους ίδιους ρόλους. Ενώ η παγκοσμιοποίηση έχει διευρύνει τους ορίζοντές μας, έχει επίσης ρίξει μεγάλες σκιές στην αύξηση των μισθών μας και στην εργασιακή μας ασφάλεια.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι παγκόσμιες δυνάμεις με τις οποίες παλεύουμε. Ως ψηφιακοί ιθαγενείς, οι millennials είναι παραδόξως ταυτόχρονα πρωτοπόροι και θύματα της τεχνολογικής επανάστασης. Είμαστε οι πρώτοι που θα περιηγηθούμε στα αχαρτογράφητα νερά των μετατοπίσεων των θέσεων εργασίας λόγω της τεχνολογίας. Με κάθε αναβάθμιση λογισμικού, κάθε άλμα στην τεχνητή νοημοσύνη, ελλοχεύει ένα υποβόσκον ερώτημα: “Είναι το επάγγελμά μου το επόμενο που θα χαθεί;”
Αναλογιζόμενος αυτό το περίπλοκο μωσαϊκό, είναι δύσκολο να μην αισθανθεί κανείς μια νοσταλγία για τα φαινομενικά σαφή ορόσημα του παρελθόντος. Αλλά δεν πρόκειται για νοσταλγία. Είναι ένα κάλεσμα για ενδοσκόπηση και δράση. Γιατί αυτές δεν είναι απλώς οι προκλήσεις της χιλιετίας — είναι, από κάθε άποψη, οι δυνάμεις που διαμορφώνουν το συλλογικό μας μέλλον.